Asker, kapıya dayandığında karım Selver’e “Ali Ekber’e söyle mutfağın camından kaçsın. Ben askerleri oyalarım.” dedim. Yirmi iki yaşındaydı Ali Ekber. Gözümün nuru, ciğerimin köşesiydi. Öyle çalışkan bir çocuktu ki ilk, orta ve liseyi birincilikle bitirmişti.

​

Üniversiteyi kazandığında annesine “Avukat olacağım.” derdi. Tek istediği oydu yavrumun. Bir de sevdiği vardı Ali Ekber’in. Adı Seher. Hataylıydı kız, aynı sınıftaydılar. Saçları uzun, gözleri siyah tam da Ali Ekber’imin boyundaydı. Gülünce gözleri gülerdi kızımın, birbirlerine çok yakışırlardı.

​

İkinci sınıftayken annesiyle babası bize geldi Seher’in. Çocuklar öyle uygun görmüşler bize de onlara uymak düştü. Bir düğün yaptık ki dillere destan. Üniversiteden hocaları, sınıftan arkadaşları, koru komşu akrabaları iki gün iki gece düğün yaptık.

​

Üçüncü sınıfa geçtiklerinde siyasetle ilgilenmeye başladı Ali Ekber. Yapma etme dedik ama dinletemedik. Seher kızım da ilgilenirdi ama onun kadar değildi. O daha çok derslerine çalışır bize de şakayla: “Bari okulu ben bitireyim de Ali Ekber’in başına bir iş gelirse onu savunurum.” derdi.

​

On İki Eylül geldiğinde bir hafta eve gelmedi Ali Ekber. İyi de etti. Askerler evi basmamıştı ama sağdan soldan duyuyorduk her an bizim eve de baskın yapabilirlerdi. Nerden bilirdik onun geldiği gün sabaha karşı eve geleceklerini.

​

Asker, kapıya dayandığında karım Selver’e “Ali Ekber’e söyle mutfağın camından çıkıp kaçsın. Ben askerleri oyalarım.” dedim. Bunu dedikten sonra ben kapıya doğru giderken Selver koşarak çocukların odasına girdi. Kapının önünde beş dakika oyaladım askerleri ama daha fazla tutamadım, onlarda girdiler içeri.

Bir komutan vardı yanlarında sekiz asker. İçeri girer girmez her biri bir yere dağıldı askerlerin. Komutan, bana ve Selver’e “Sizler yanımdan ayrılmayın.” dedi. O nereye giderse biz de onunla birlikte gidiyorduk. Yatak odasının kapısını komutan açtı. Hayret, Seher yoktu içeride. Komutan bana “Oğlun nerede?” diye sordu. Bende “Bilmiyorum.” dedim. Köpürdü komutan. Belinden çıkardığı silâhın kabzasıyla karnıma vurdu: “Koskoca adamsın, oğlunun nerede olduğunu bilmiyor musun?” dedi.

​

Sustum, bir şey diyemedim. Sonra Selver’e döndü, “Gelinin nerede?” dedi. O da “Bilmiyorum.” dedi. Yediği darbeyle yatağın üzerine yığıldı kaldı kadın. O an anladım çocuklar bu kısacık süre içerisinde yatağı düzeltip camdan dışarı kaçmışlardı. İçimden bir gülümseme geldi “Aferin onlara.” dedim.

Sonra bir asker koşarak geldi yanımıza “İçeride kimseler yok komutanım.” dedi. Öyle öfkeliydi ki komutan, askerin elinden süngüsü takılmış tüfeği alıp döşüne sert bir yumruk atarak onu kapı dışarı etti. Sırt üstü yere yığıldı asker. Komutan aldırmadı bile “Kapıyı kapat ve çık git.” dedi.

​

Odada ben, Selver ve bir de komutan üçümüz kaldık. Doğrusu çocukların durumunu tam olarak bilmiyorduk. Bir var ki odaya girerken mutfağın camının açık olduğunu görmüştüm ve muhtemelen kaçmışlar diye düşünüyordum. Süngüsü takılı elinde tüfeğiyle etrafa göz gezdirmeye başladı komutan. Bir taraftan da “Yatak bozulmamış. Demek evde yoklar öyle mi?” diye söyleniyordu. Ama hırslıydı komutan âdeta yerinde duramıyordu.

​

Birden öyle bir hareket yaptı ki arkası dönük olmasına rağmen yönünü değiştirdi ve iki ayağını havaya kaldırıp zıplayarak elindeki süngüyü yüklüğün ardındaki boşluğa sapladı. Önce “Anam” diye bir ses duyduk. Karım Selver “Yavrum” dedi ve yığıldı yere.

Beyaz bir örtü vardı yüklüğün üstünde, kırmızı kana boyandı.

Selver boylu boyunca yere uzandı dili dışarıda kaldı. Karım Selver’i iki ay sonra kaybettik. Seher bir ay hastanede yattı. Hastaneden çıkınca Seher’i memleketine ana babasının yanına gönderdim. Ortalık sakinleşince getiririm diye düşündüm. Bir var ki ne ortalık sakinleşti ne de Seher’e gel diyebildim.

​

Yaklaşık altı ay kadar Ali Ekber’i aradım koca şehirde. Sormadığım makam kalmadı. Bulamadım. Sonra bir gece eli silâh ve sopalı gözü dönmüş kalabalık bir grup kapımı çaldı. İçlerinden biri “Ali Ekber’in babası sen misin?” diye sordu. “Benim.” dedim. Eşikten adımını içeri attı adam, “Peki ya oğlun nerede?” diye sordu. Ben yine “Bilmiyorum” dedim. Sonra bir adım geri çekildi. Kapının kenarından Ali Ekber’i yüzü koyun yere fırlattı.

Ağzında dişi kalmamıştı Ali Ekber’imin. Yüzü gözü şişmiş, üzerindeki beyaz mintan al kana boyanmıştı. Gülüyordu adam, bir daha sordu aynı soruyu “Oğlun nerede?” diye. Yere çömeldim usulca. Oğlumu başından tutup göğsüme yasladım. Nefes almıyordu Ali Ekber’im. Vücudu buz kesmişti. Gülerek çekip gitti adamlar. Bense yavrumun başında ağladım. Saatlerce ağladım.

​

Aradan bir ay geçti. Bir gece yarısı be sefer iki cemse dolusu asker kapıma dayandı. Kapıyı açar açmaz içeri dağıldı askerler. Etrafı aramaya başladılar. Komutan kenara çekti beni. Silâhın namlusunu boğazıma dayayıp sordu “Oğlun nerede?” diye. Tükenmiştim oysa. Ne konuşmaya ne susmaya tahammülüm vardı. Oysa daha bir ay önce gömmüştüm oğlumu annesinin yanına. Ama kimseye demedim. Diyemedim. Biliyordum ki orada da rahat bırakmazlardı yavrumu.

Dimdik durdum komutanın karşısında. Bir gözüm oğlumun duvarda asılı duran fotoğrafındaydı. Ne güzelde bakıyordu bana. Sonra yüzümü çevirdim komutana. Gür bir sesle bağırdım. “Oğlumu” dedim “Oğlumu içime gömdüm.”

// Veli Bayrak //

"Sara" isimli kitabımdan..