Altmışaltıya geldim. Nice aşklar yaşadım. Kimi sevgililerimin sevdiğimden haberleri dahi olmadı. Kimileri için ölümlerden döndüm.

​

İtiraf edeyim ki, hiçbirisi gerçek sevgilim değildi. Onlar görünürde olanlardı. Bir anlamda zahiri kurtarmak için kullandığım birer perde idiler.

​

İşte burada, hepinizin huzurunda gerçek sevgililerimi açıklıyorum:

​

Ben en çok, vatanının dağlarında, ormanlarında, çayırlarında, tıpkı özgür bir at yavrusu, bir kanguru, bir tavşan, bir sincap gibi yaşarken, Avrupalı beyazların saldırısına uğrayarak katledilen, Amerikalı Kızılderilileri sevdim…

​

Ben en çok, ülkesinin nehirlerinde, göllerinde özgür bir balık gibi yüzen; tepelerinde bir kartal gibi uçan; uçsuz bucaksız ovalarında bir rüzgâr gibi geçen; ancak Avrupalı beyazların ülkesini işgal etmesi ile esir düşen, öldürülen, zincirlere vurulan, anavatanından koparılıp köleleştirilen o zencileri sevdim…

​

Ben en çok, Hiroşima ve Nagazaki’de atom bombası kurbanı çocukları ve kadınları; Vietnam’da vatanı için dövüşerek ölenleri sevdim…

​

Ben en çok kuşları, karıncaları, böcekleri, fareleri, kurtları, kuzuları, kelebekleri, sincapları, su samurlarını…. Ağaçları, yaprakları, otları, sarmaşıkları, gülleri, sardunyaları, leylakları, sümbülleri sevdim….

​

Ben en çok, toprakta karınca, suda balık, havada kuş kadar çok olan, hainler tarafından defalarca kandırılarak kendinden olanı tanımayan, Bayburtlu Zihni gibi gülen, Hoca Nasreddin gibi ağlayan Anadolu insanını sevdim…

​

Ben en çok, zulme karşı mücadelenin ilk bayraktarlarından olan Baba İlyas’ı; “yarin yanağından gayri her şey ortak olmalıdır” diyen Şeyh Bedreddin’i; “sen sana ne sanırsan/ayrığa da anı san/dört kitabın manası/budur eğer var ise” diyen Yunus’u; “her ne arar isen kendinde ara” diyen Hacı Bektaş’ı; “yürü bre Hızır Paşa, senin de hükmün kırılır” diyen Pir Sultan Abdal’ı; “vatanın bağrına düşman dayasın hançerini/çıkar elbet kurtaracak bahtı kara maderini” diyerek, bir ulusu yoktan var olmasına öncülük, bütün mazlum milletlere rehberlik eden Mustafa Kemal’i sevdim…

​

Ben en çok, yanlış ya da doğru, hiçbir şahsi menfaat düşünmeksizin, ülkesinin, milletinin ve halkının bağımsızlığı; herkesin emeğinin karşılığını aldığı; kimsenin kimseyi ezmediği, soymadığı bir düzen için girdikleri yolda, can veren bütün devrimcileri, ülkücüleri, Müslümanları sevdim…

​

Bugün de, ben en çok, küresel alçakların doymak bilmez mideleri, dizginlenmeyen ihtirasları uğruna, ülkelerini işgal edenlere karşı savaşan insanları seviyorum…

​

Canlarını kurtarmak için çıktıkları-çıkarıldıkları sonu bellisiz yolculuklarda, ya deniz diplerinde, ya karanlık bir ormanda, ya açlığın kollarında can veren o masum, mazlum mülteci çocukları seviyorum…

​

Ben en çok, Adı Türkiye olan vatanımı; ay yıldız olan bayrağımı; Türkçe olan dilimi seviyorum…

​

Ey sevgili, dünya üzerinde küresel onun bunun çocukları var olduğu sürece; vatanımı parça parça etme faaliyetleri bitmediği sürece…

​

Ey sevgili, ölürcesine istesem de, aşkının ateşinden yanıp kavrulsam da, benden sana fayda yok, var git yolun açık olsun…